19-07-2022

Onzekerheid, Zelfvertrouwen en Bezieling 

Het lijkt wel of ik er met de jaren steeds meer van begrijp. Dat het Leven een soort van Sense maakt. En op het moment dat ik denk dat ik het allemaal snap dan ben ik blijkbaar klaar voor the next level want dan stormt er weer een grote vaak diepe en soms pijnlijke gebeurtenis mijn leven binnen…

En dat is op zielsniveau dan weer logisch maar op menselijk vlak komt het vaak als een donderslag bij heldere hemel..

Ik stel me dan op zo n moment wel eens voor hoe mijn leven eruit zou zien als ik de bedoeling achter deze storm nu gelijk al helemaal zou begrijpen. Zou ik me dan gewillig laten meevoeren, door elkaar laten husselen en daar ook nog van genieten? 

Want ja, ik ga er vanuit dat Al het Leven het Allerbeste met mij voorheeft. En dat Alles zich ten volste inspant om mij de allerbeste versie van mezelf te laten zijn. Want dat zou logisch zijn omdat het Leven alleen maar liefde is tenslotte! 

Dus als er iets in mijn leven gebeurt dan is dat de bedoeling om mij op zielsniveau wakker te schudden zodat er iets bij me kan komen wat ik op persoonlijk niveau nog lekker tegen zit te houden. En dat heb ik dan vaak niet bewust. Of soms al wel maar durf ik het nog niet aan of draai ik eromheen net zo lang tot het niet anders meer kan. Dan word ik er voor gezet. Alsof het Leven zegt… ZO! Nu is het klaar met het gedimdam, je mag nu eens echt kijken.. je bent daar nu klaar voor…. zucht… ja… lief he, van leven? 

Als ik het iedere dag en altijd zo zou bekijken dan zou ik me niet meer verschuilen achter dingen en ook niet meer verzetten tegen dat wat zich aandient. Ik zou me dan ook niet meer vasthouden aan oude patronen omdat de nieuwe dingen gewoon al aanbellen! Ik hoef alleen maar de deur open te doen en te vragen wat ze komen doen! 

En dan zou ik alles in het NU moment dus kunnen zien. Want ik ben natuurlijk nergens naar toe onderweg want alles is er al. En hiermee vertel ik mezelf dan weer geen nieuws maar toch… om dit echt daadwerkelijk te leven is er nog iets anders nodig

Het is nodig om ook MENS te mogen zijn!

Want juist door MENS te kunnen en te durven zijn kunnen we voelen, en denken, kunnen we ons lichaam ervaren in geluk en in pijn. Kunnen we kiezen uit vrije wil, kunnen we doen en kunnen we laten. We kunnen onzeker zijn. We kunnen bepaalde triggers en traumas ontmoeten in en door andere mensen. We kunnen ons druk maken en overprikkeld raken zodat we onszelf optimaal kunnen ervaren. We kunnen ergens het gevoel ervaren van totale bliss en een diepe herkenning hebben aan thuis. 

Dus Yes! Ik ben hier op Aarde als Mens. Ik als wezen mag een menselijke ervaring hebben. En dat te beseffen, echt door te laten dringen hoe oude patronen, oude pijnen zich aan mij laten zien in de vorm van eindeloos denken, verdriet wat me niet los lijkt te kunnen laten, zenuwen die door mijn lichaam blijven gieren. Het Menselijk Wezen is een Goddelijke creatie die tot heel veel in staat is. Dat maakt me dankbaar. Hoe pijnlijk het soms ook kan zijn! 

Als mens ruimen we op door te leven. We helen bewuste en onbewuste (pijn)stukken. Van onszelf, van anderen, van ouders en voorouders, van eerdere levens. En zo dragen we bij aan de cyclus van het Leven. Waardoor we ook met elkaar bijdragen aan een mooiere en liefdevollere Aarde. Als we maar openen, als we maar toestaan dat het Leven ons mag aanraken.. 

Want iedere dag gebeurt het me.. dat ik er zelf koppig voor ga staan. Dat ik iets wegduw.. nu even niet… ik hoor het mezelf zeggen vaak.. tegen beter weten in. En dan stopt de levensstroom op dat moment en probeert het me te bereiken via een andere ingang. 

En soms prop ik gewoon (on)bewust alle ingangen dicht. En geniet ik van de heerlijkheid en de stilte. Totdat er opeens iets inknalt. Waar komt dat nu vandaan? Als donderslag bij heldere hemel wordt ik uit het lood geslagen.. 

Als ik dan van de ergste schrik ben bekomen dan denk ik altijd achteraf…. tja… dit was eigenlijk heel logisch.. en dan heb ik het over het zielsniveau wat hier naar binnen is gedrongen terwijl mijn menspersoon er vaak nog helemaal door van slag is en mijn diepere zelf, mijn wezenskern, mijn hoger zelf heel hard nodig heeft.

En dan is het weer een kwestie van Bezielend leven. ‘Gewoon’ iedere dag. Hoe zou dat zijn? Het is mogelijk. En ook de bedoeling eigenlijk. En steeds weer ontmoet ik dat in mezelf. Dat ik niets anders wil eigenlijk dan dat. 

Ik wil mezelf niet meer voor de gek houden. Ik ben klaar met al dat onechte, onzekere, geen grenzenstellende, liefdevolle gedrag. Ik wil leven zoals ik ben, zoals ik voel. Zoals ik weet in mijn diepste vezel. 

Dus ik stem me weer af. Op mijn hart. Mijn toegangspoort naar mijn Hogere Zelf. En ik stel me open voor wat er is. In het begin is dit nog doen, en werken aan mezelf. En hoe meer ik dit doe hoe meer het weer een normale staat van Zijn is. Maar ik mag mijn menspersoon helpen en herinneren dat ik niet mijn gedachten ben. Dat ik niet mijn gevoelens ben en niet mijn lichaam ben. En ik ben ook niet mijn patronen en niet mijn overtuigingen. 

Ik zak er dieper in en ik adem zachtjes in en uit door mijn hart. Ik voel hoeveel spanning ik eigenlijk bij me droeg. Ik merk de spanning op en adem zachtjes door. Het wordt eerst onrustiger in mij en naarmate ik gewoon zachtes doorga wordt het stiller. Ik geef mezelf tijd om even te landen en dwars door alle drukte van alles heen te dwarrelen. 

Ik adem door alles heen. Mijn ademhaling laat me voelen waar het stokt, waar het dicht zit en waar het al open is. Ik adem zachtjes door. Ze komt overal waar ik zelf niet bij lijk te komen en opeens voel ik emotie in me opwellen.. ik laat het gebeuren.. 

Ik weet dat er nog zoveel is wat we niet weten. Wat mijn lichaam wel weet omdat die alles heeft bewaard. Niet alleen van mijn leven maar ook van het leven van mijn ouders, mijn voorouders en vorige levens. Zo ontzettend interessant en bijna niet voor te stellen maar het wordt me steeds duidelijker door praktijkvoorbeelden te ontmoeten in het leven van alledag dat het waar is. En dat het leven ons dit allemaal aanreikt via zoveel verschillende wegen.

Ik open me naar mezelf. Ik laat me ondersteunen door mn ademhaling en verbindt me met de Adem die door de Indianen al Heilig werd genoemd. 

Het ‘werken’ met Adem is als doorstroming van Leven. Is als Heling vanuit de Oudheid en is als het Goddelijke Nu. 

En daarnaast is het gewoon gezond, geeft een heerlijke ontspanning, je stresslevel neemt af en je hoofd wordt er heerlijk rustig van.