Hij lachte weer, na 20 jaar! 20 jaar had hij niet gelachen. De kleur op zijn gelaat, je zag het terugkomen. De twinkeling in zijn ogen, minuut voor minuut kwam er meer bij… Twintig jaar een patroon waar hij was ingestapt. Al vanaf zijn 9e in aanraking gekomen met drugs. Een vol hoofd, overvol. Een heel verhaal, even op adem komen was er niet bij de afgelopen 20 jaar. Hij vertelt me hoe dat was en is. . hij vertelt me hoe moeilijk hij het heeft en dat hij merkt dat zijn lichaam het niet meer trekt. Hij trekt dat niet meer. Hij merkt het aan alles. En daarom is hij nu hier.
Hij heeft zijn grootste stap tot nu toe and ever gezet! Hij heeft besloten dat het anders moet, hij kan het niet meer. Het moet nu gewoon anders en het moet stoppen. De drugs, het verzacht, het helpt en tegelijk voelt hij zich zo somber, zo moe, machteloos en vol. Terwijl we praten hoor ik hem, wat wil hij met laten weten?
En dan komt ie bij me binnen. Ik voel het, zijn kracht, zijn enorme moed. Waarvoor hij hier is! Om dat weer aan te raken. Hij heeft een mega stap gezet, wil korte metten maken, een nieuw leven beginnen, met liefde, met energie, vanuit het gevoel zoals hij zijn leven wil leven. Aandacht hebben voor de dingen die hij echt belangrijk vindt. En stap voor stap raken we het aan. Super simpel, dat blijft hangen. Eerst een beetje verzet, wat is hier nou het nut van ? Nu praat ik en hij luistert, hij luistert echt, ik zie het landen, stapje erbij, hoe adem jij vraag ik?
Verbaast kijkt hij naar me. Hoezo? Hoe adem ik? Weet ik veel… even kijken of we dat kunnen ontdekken, weer een stapje verder naar binnen, zo simpel is het. Ik zie een kleur op zijn wangen, hij merkt het. Hij merkt voor het eerst weer iets in zijn lichaam. Iets van gevoel. Zijn gelaat ontspant. We ademen rustiger dan hij gewend is. Hij doet mee en doet zelfs zijn ogen dicht. Die paar minuten dat hij weer voelde, op diep level. Die goddelijke paar minuten. Ze opende hem. na een paar minuten keek hij me aan. Hij was zo verbaast. Is dit het? Zo simpel? Hij begon te lachen, zijn mondhoeken krulde omhoog. Hij zei dit heb ik in geen 20 jaar meer gehad. Onbetaalbaar! Hij lachte weer!