Ik ben zo lang hard geweest voor mezelf. Zo ontzettend hard. Zonder dat ik het echt in de gaten had overigens. Ik heb mezelf zoveel pijn gedaan zonder dat ik dat in dat gaten had. En daarmee ook mijn kinderen zonder dat ik dat in de gaten had. Natuurlijk niet expres pijn, maar van binnen. Omdat ik mezelf pijn deed.
Omdat ik mezelf niet zag was ik vaak bang. Bang voor reacties van andere mensen op mijn acties. Ik durfde me amper te bewegen. Ik durfde nooit mijn mening te geven. Ik hield me altijd stilletjes. Tot dat ik thuis was, alleen. Ja dan wist ik precies wat ik had willen zeggen. En dat herhaalde ik, en herhaalde ik en herhaalde ik. En dan viel ik uitgeput in slaap. Hoppa, weer een nieuwe dag.
Ik stelde me stoer op naar buiten toe. Een stoere meid. Ik ging ver over mijn grenzen van wat ik durfde. Ik deed mee met de rest en ik deed wat ik soms moest doen. Maar aangeven dat ik bepaalde dingen niet zag zitten.. oh nee echt niet.
Ik was schaapachtig, dat kreeg ik vroeger ook te horen dus het was een feit in mijn hoofd. Ik was een groentje.. dat was dus ook een feit. Tjee wat liep ik ontzettend rechtop.. geen gezicht.. nog een feit. Als ik lachte vonden ze het zelfs stom en daar werd ook weer over gepraat. En zo voort…
Ik lachte omdat ik er zo graag bij wilde horen, niet omdat ik het leuk vond wat ze zeiden. Ik vond nooit iets leuk waar men het over had. Ik kon supergoed praten met een nerd uit mijn klas, we hadden een echte klik en de grootste lol, maar ja, hij was een nerd, dat kon toch niet? Doe normaal, en hoppa.. weg was ik.. Ik luisterde zo naar hun, naar hun meningen en oordelen. Ik was zo bang. Bang om het allemaal fout te doen, bang om veroordeeld te worden en mijn god wat zit dat diep. Bang om er niet bij te horen. Buitengesloten. Buiten de maatschappij te vallen. Geen vrienden. Raar gevonden te worden. Anders. Vaak of zweverig. Zelfs mijn mond stond niet op de juiste manier en mijn kapper waagde het zelfs om daar raar over te doen. Wat haalde ik me toch allemaal op mijn hals?
Veroordeling, er niet bij horen, vreemde vogels, wat zit dit diep zeg. En wat merk ik dat nu bij vele andere mensen. Dat merkte ik vroeger niet, ik dacht dat ik de enige was, en zelfs dat dacht ik niet.
Ik ben er mee gestopt lieve mensen. Ik ben er echt mee gestopt om mezelf niet lief te vinden. Om niet goed voor mezelf te zorgen. Om niet zacht te kunnen zijn wanneer ik dat graag wil of voel. En man man man wat ?jn en wat een letterlijk op adem komen is dit zeg! Ik ben lief, ik ben zacht, zo zacht als een kleine muisje, en ik mag er wezen! Dat voelt heerlijk om te zeggen: ik mag er wezen. Zonder dat dat gaat over mijn uiterlijk, sex of een andere invulling. Ik mag er gewoon wezen.
Mijn aanwezigheid is ?jn, helder, licht, kwetsbaar, ontroerend, liefdevol, zacht, troostend, aandachtig, mooi…
Mijn aanwezigheid is dus welkom. Want ik breng dit. Doordat ik er ben is het op de aarde. En ik mag het ervaren. Ik mag het voelen, ik mag er over praten, ik mag het delen. Ik mag het delen met mensen die zichzelf (nog) niet welkom heten. Die bang zijn. Bange mensen voelen zich bij mij op hun gemak en dat snap ik. Ik weet hoe het voelt.
Ik ben welkom met alles wat ik ben. Want soms ben ik gehaast, of druk, of afwezig, of nors, soms voel ik me niet ?jn en wil ik gewoon helemaal niks. En ook dat is zo welkom nu. Het ontroert mezelf vaak als ik dit dan mag zijn. Dat ik dit mag zijn van mezelf. Ik had iets anders gepland vandaag maar het voelt helemaal niet zo. Ik wil gewoon niks. En dat ik dan mezelf welkom heet. Dit gevoel welkom heet. En dan voel ik mijn verhitte hoofd afkoelen, dan voel ik mn verzet wegebben, ik geef me over aan het niks.
En dan komen vaak de ?jne dingen als vanzelf op gang. Een mooi verhaal zoals nu bijvoorbeeld. Ik wilde eigenlijk even niks. En dan begin ik wat te typen, zak ik in mijn gevoel en dan staat dit op papier. En daar ben ik dan weer zo blij mee en ben ik dankbaar voor mij, zoals ik ben. Ik hou van mij. Ik hou zo ontzettend veel van mij. Ik ben zo welkom. Ik mag er zo zijn. Die woorden raken me als ik ze typ.
Ik voel de diepe lagen hieronder, de diepgewortelde oordelen en meningen. Dingen die misschien al generatie op generatie zijn doorgegeven. En nu maak ik er korte metten mee. Dat voelt overweldigend maar ook heel liefdevol. Ik mag dat. Ik ben van een generatie die dit nu neerzet. Die transformatie van de tijd is zo boeiend om te zien veranderen. Wij vrouwen van nu, vroeger echt de baas van de keuken en verder niks en moet je ons nu eens zien. Krachtig, gevoelig, intuïtief, we brengen liefde in de wereld. En we verspreiden met ons hele hart en ziel. Net als de mannen van nu. De bewuste man die kiest voor connectie en verbinding.
Ik stop voor nu met typen, maar ik ga nooit meer stoppen met het delen van zachtheid, van liefde en met mezelf welkom te heten. Ik heb me verbonden met mijn hart, met mijn lichaam, met moeder aarde. Ik hou van al het leven op onze mooie planeet en ik ben er met heel mijn hart voor mij en jou.
Wil je jezelf ook welkom heten? Welkom in de situatie waarin jij je bevindt? Juist in moeilijke situaties is het nodig om de deur voor jezelf open te zetten. Zodat jij er door kan lopen, zodat jij kan kijken wat er achter die deur is. Waarom de deur je eigenlijk tegenhield en wat je kan vinden aan de andere kant. Kies voor ontspanning bij jezelf en laat je meenemen op het ritme van je adem.
Ik nodig je uit voor een warm welkom op mijn website www.ireneartz.nl
Heb je nu ontspanning nodig omdat jij op een punt staat in je leven waarbij je alle zeilen moet bijzetten? Ziekte, angst en paniekaanvallen, verlies.. sta je op zo n keerpunt dan ben je welkom bij mij.
Kijk eens op www.ireneartz.nl/aanbod. Je vindt daar prachtige audio s voor een prijsje waarbij je je welkom voelt. Ook kan ik er eentje speciaal voor jou maken en meer.
Je kunt ook een stukje van mijn persoonlijke verhaal lezen op www.ireneartz.nl/overmij.
Liefdevolle groet van mij
Irene Artz