We zijn allemaal familie van elkaar
Terwijl ik dit schrijf ben ik stil. Stil en gevoelig. Ik voel een sterke connectie met de liefde. De liefde voor familieleden, mensen van wie ik hou.
Ik besef me dat het zo ontzettend belangrijk is om meer, veel meer contact met ze te onderhouden. Dit gevoel overspoelt me van top tot teen.
Het leven is kort zeggen ze. Ik voel dat op zich niet zo maar ik besef me wel dat tijd iets schaars is. Er is zo weer een dag voorbij.
Ik heb mijn beide ouders nog. Ze zijn niet meer bij elkaar. Maar houden nog wel van elkaar. Ieder hun eigen weg, in hun eigenheid. Levenservaring is ze aan te zien en het staat ze goed!
Een lieve zus verder weg in het land. Ik draag iedere dag haar hart. Ze betekent the world to me. En ik zou haar graag veel vaker bij me willen hebben. Maar ook zij loopt haar weg. Haar mooie weg. En af en toe kruisen onze wegen. En vaak is dat zo intens dat we er weer een jaar op vooruit kunnen.
Maar vandaag voelt dat niet zo. Vandaag wil ik mijn hele familie om me heen. En iedereen waar ik van hou. Hoe zou dat zijn? Iedereen waar ik van hou, inclusief de dieren. Het idee vervult me met liefde en een trillende energie.
Ik besef me hoe het komt dat ik dit nu zo sterk voel. Ik ben namelijk stil. Echt stil. Heb zelfs tranen als ik aan ze denk. Gewoon in het nu moment kan ik ze zo sterk voelen. Die echte diepe connectie. Ook met hen die er niet meer zijn. Mijn opa, mijn 2 oma’s en de vader van mijn kinderen.
Ik heb geleerd in de afgelopen jaren dat stilte creëren heel belangrijk is. Omdat de stilte anders voorbij gaat. In het geraas. Zomaar en ongemerkt.
Juist in de stilte vind ik mezelf echt. Voel ik mezelf. Soms is daar uren voor nodig om weer die echte stilte aan te raken. Om mijn hartantwoord te kunnen horen.
Mijn ademhaling vind ik echt iets amazings. Als ik dieper ademhaal voel ik mezelf gelijk meer aanwezig in waar ik nu ben. Als ik dieper uitademen ontspan ik en ook mijn lichaam. Ik vind het heerlijk en ik kan dat niet meer missen. Die stukjes eigen tijd, alleen voor mij. Op de bank met de gordijnen dicht of juist open al genietend van de zon.
De zon schijnt nu op mijn gezicht, ik adem zachtjes en dieper in en uit. Ik typ dit vanuit een diepe connectie. Volledig in vrede met hoe het nu is. Met mijn gevoeligheid, familiegemis en dankbaarheid voor alle mensen in mijn leven die er zijn en er waren.
Ik laat mensen kennismaken met hun ademhaling. Omdat ze dan die stilte ook kunnen ervaren. Omdat ze dan hun hartantwoord kunnen vinden. En ze daar zielsgelukkig van worden.
Dat gaan we weer met elkaar beleven op zondag 14 juli. Dan geef ik de basistraining Connected Breathing. De naam zegt het al. Connect met je adem. Connectie met jezelf.
Je leert een hartademhaling en een verbonden ademtechniek en die zijn beide ongelooflijk krachtig in het maken van connectie.
Deze technieken hebben allebei hun eigen specifieke en magnifieke uitwerking. Kijk voor meer informatie op www.ireneartz.nl/agenda
Schrijven als ik stil ben voelt goed. Ik nodig je uit met heel mijn hart. Eigenlijk zijn we allemaal een beetje familie van elkaar 😉